عاموس

تویی که ناب ترین فصل هر کتاب منی
شروع وسوسه انگیز شعر ناب منی

من آن سکوت شکسته در آسمان توام
و تو درآمد دنیا و آفتاب منی

چقدر هجمه ی تشویش بی تو بودن ها
تویی که نقطه ی پایان اضطراب منی

برای زندگی ی بی جواب و تکراری
به موقع آمدی و بهترین جواب منی

روان در اوج خیالم چو رود می مانی
همیشه جاری و مانا در عمق خواب منی

نفس پس از گذرت از حساب می افتد
و تو دلیل نفس های بی حساب منی

رها مکن غزلم را همیشه با من باش
که ختم خاطره انگیزه شعر ناب منی

بیا یکبار هم که شده کنار هم بنشینیم و صادقانه حرف بزنیم.

چه چیز تو را از من می رهاند.

زیرکی تو را تحسین می کنم که فرار می کنی.

می دانی دوستت دارم و فرار می کنی.

شاید می خواهی عشق را دور بزنی.

من همینم که هستم.

اینقدر عشق را سخت نکن.

 

تاک در دبه بیانداز، خرابم کن عشق منقلم دفتر شعر است کبابم کن عشق حال ناجور کجا ؟ صحبت انگور کجا ؟ کارم از سرکه گذشته است شرابم کن عشق ! چوب تابوت مرا خوب بسوزان و سپس دور میخانه بگردان و مذابم کن عشق من هم اندازه خود شیوه ی رندی بلدم حرف کافی است به یک بوسه مجابم کن عشق اینور پرده مگر چیست که آنور باشد؟ پرسشم مسئله ساز است، جوابم کن عشق تو که تایید نکردی من ناقابل را دست کم لایق انکار حسابم کن عشق شاعر: احسان افشاری

به سینه می زندم سر، دلی که کرده هوایت دلــی کــــه کرده هـوای کرشمه‌های صدایت نه یوسفم، نه سیاوش، به نفس کشتن و پرهیز کـــه آورد دلــــــم ای دوست! تاب وسوسه‌هایت تو را ز جرگــــه‌ی انبوه خاطرات قدیمی برون کشیده‌ام و دل نهاده‌ام به صفایت تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست نمی‌کنــــم اگـــر ای دوست، سهل و زود ، رهایت گره بـــــه کار من افتاده است از غم غربت کجاست چابکی دست‌های عقده‌گشایت؟ به کبر شعر مَبینم کــه تکیه داده به افلاک به خاکساری دل بین که